Eerlijk en oprecht...

...ga ik mijn verhaal doen over gisteren. Emotioneel, maar vooral fysiek zwaar vond ik het.

Het is de allereerste keer dat ik een curretage moest laten uitvoeren en ook al verzekerde men mij dat de ingreep niet lang duurt, toch baarde het me grote zorgen. Eerst en vooral de grootste schrik die ik had was de prik voor het infuus. Ik kan er namelijk niet aan doen, maar ik heb een énorme naaldenfobie (niet van priknaalden of naainaalden, wel injectienaalden en zo)! Vraag me niet van waar het komt, maar het is er en ik geraak er niet van verlost. Mijn tweede zorg was mijn hoest. Ik loop al sinds vorig weekend rond met een hoest, die sedert deze week precies verergerde. Woensdag toch naar de dokter geweest die me antibiotica voorschreef zodat de hoest toch zou beteren voor de ingreep van gisteren. Ik heb aan iedereen die een medische achtergrond heeft wel 20 keer gevraagd of die hoest geen probleem zou vormen voor de verdoving. Meermaals stelden ze me gerust, zolang ik geen koorts had was het geen probleem.

Dus gisteren, om 8h30 werden we verwacht in het ziekenhuis. Aan de balie om je in te schrijven in het dagziekenhuis stond een lange rij te wachten...ik dacht dit begint al goed, ik had mijn zinnen er een beetje op gezet om er rap komaf mee te maken, maar die lange rij beloofde niet veel goeds.

Uiteindelijk met klevertjes in mijn hand richting lift naar het tweede. Aan de balie van het dagziekenhuis stond er een telefoon en daarnaast: 'beste bezoeker, patient, gelieve bij aankomst de telefoon op te nemen en U wordt verbonden met een verpleegster'. Ik twijfelde even, dacht allé dat moet hier wel druk zijn, maar uiteindelijk nam ik de hoorn op en de stem aan de andere kant zei: "ja?" Ik stamelde dat ik MOEST komen vandaag en normaal een curretage moest krijgen. Ze zei dat het ok was en ik mijn briefjes op de balie mocht leggen, ze ging dadelijk komen.

Enkele minuten later kwam er een verpleegster en ik fluisterde haar toe dat ik kwam voor een curretage en deze morgen al hevig bloedverlies en bloedklonters had verloren. In de hoop dat ze ging antwoorden: "ah zo, tja dan ga ik even de dokter moeten bellen want dan zal het waarschijnlijk niet meer nodig zijn." kreeg ik als antwoord: "ja dat is niet erg, maar de dokter gaat toch nog eens kijken want ze kuisen dan heel de baarmoeder eens mooi uit." Ik begon het te krijgen...trillen, huiveringen, tranen bedwingen,...
Ze keek naar mijn papieren en zei dat ik direct mee mocht komen. Tom nog vlug een zoen gevend ging ik half verlamd en bijna op automatische piloot mee met haar. In een klein kamertje, met enkel een verplaatsbaar kastje en op de vensterbak een hoop operatieschorten, mocht ik al mijn kleren uit doen, in het kastje stoppen en de schort aandoen. Als ik klaar was mocht ik, met mijn gat bloot (want zo zijn die schorten, die sluiten alleen bovenaan langs achter) in de gang gaan staan en kreeg ik een bed aangeboden. 3 pilletjes lagen klaar, eentje om mij te kalmeren, eentje dat iets met mijn maag of darmen moest doen en het andere nam ik ook maar in, geen idee waarvoor het diende.

En dan lig je daar op dat bed, te trillen, ijskoude voeten, hoestend en proestend, nadenkend over wat je nog te wachten staat. Je hoort de verpleegsters rond je lawaai maken en grapjes maken met andere patienten, af en toe hoor je ze dan vragen aan elkaar of 'dat madammeke voor dr Degreyse' ook al weg mag? Dan weet je dat 'dat madammeke' jij bent. Maar ze komen niet af en na een tijdje zijn ze daar dan. Met twee verpleegsters om te zeggen dat je 'weg' mag. De ene vraagt aan mij of ik al gekalmeerd ben en ze kreeg een stilzwijgend antwoord vol tranen. Tegen de andere verpleegster zegt ze dat ik een grote schrik heb voor naalden. Stilzwijgend verloopt het traject van 'het wachtkotje' naar de 'voorbereidingszaal' waar nog andere patienten liggen te wachten tot ze onder handen zullen worden genomen door hun dokter. Ik word in een hokje geplaatst waar ze de gordijnen rondom mij volledig sluiten zodat ik wat privé lig? Alles rondom je hoor je: een mama die het moeilijk heeft om haar kindje achter te laten, verpleegsters die haar geruststellen en zeggen dat de jongen zo flink is, een andere verpleegster die aan de dame naast mij vraagt of ze geen loszittende tanden heeft, of ze de naam heeft die op haar polsbandje hangt, geen allergieën heeft? De dame antwoord nee, ja en nee en dan zegt de verpleegster dat ze haar gaat 'inscannen.' Tegenover mij lag een jonge gast (zoals de verpleegsters hem noemen) die een infuus kreeg, maar ook een epidurale ging krijgen. Ik hoorde hem vragen stellen over hoe het in zijn werking gaat, of het geen gevaar is voor zijn rug en zo...ernaast lag een madam van de Marollen in Brussel en verpleegster haalden hun beste Frans met haar uit om haar uit te leggen wat ze allemaal gingen doen.

En dan was het aan mij...een jonge verpleegster in het groen kwam naar me toe. Ze zag dat ik er nogal verschrikt uitzag en ik legde haar uit dat ik schrik heb voor de infuusprik. Ze stelde me gerust en haalde er een tweede verpleegster bij. Ondertussen kwam de anesthesist ook nog langs. Een lieve man met een glimlach vol 'blokjes' die me kwam geruststellen en me opnieuw verzekerde dat die hoest geen probleem ging zijn voor de verdoving.
De tweede verpleegster kwam aandraven met het infuus en...die naald...De jonge verpleegster zat langs de ene kant, de oudere langs de andere kant. Voor iedereen die dit leest zal het belachelijk klinken, maar ik heb een fobie voor die naalden en iemand die een fobie heeft kan dat begrijpen, ik ben daar een echte trunte in en ik ben daar heel eerlijk over. Ik wou dat ik het kon overmeesteren, maar het is een grote angst!

In een fluit van een cent zat dat infuus in mijn arm (het deed wel gigantisch pijn en als je die naald ziet die ze er achteraf uithaalden...poeh!) en was ik klaar om doorgeschoven te worden naar de zaal waar de operatietafels klaar stonden. Je zou bijna denken dat je in een mechanische wereld terechtkomt: operatietafels die ze automatisch kunnen laten rijden met een hendeltje, je kan het haast vergelijken met van die transpaletten waar je door een enkele druk op de knop voor of achteruit kan zonder er nog aan te sleuren.

En toen ging het redelijk vlot. Mezelf op die tafel hijsen, poep zo ver mogelijk over het randje, armen op de daarvoor bestemde armsteunen en dan weg waren we, de jonge verpleegster en ik, naar een andere zaal waar ik zo'n knipding om mijn vinger kreeg voor mijn hartslag, een zelfopblaasbaar bloeddrukmeter die om de zoveel tijd zijn werk deed en nog enkele spuitjes met medicatie via de infuus. De gyneacoloog kwam nog even langs, half verward had ik hem eerst niet verkend met dat masker en volledig in het groen, maar hij kwam me op mijn gemak stellen en ik mocht komen...het laatste wat ik me dan nog kan herinneren is dat ik de grote lampen van het operatiekwartier zag, een zuurstofmasker opkreeg nadat ik zei dat ik me niet goed voelde en de anesthesist die me vertelde dat ik nu mocht dromen van alle mooie dingen die ik wou...

...en dan kom je wakker en hoor je een verpleegster vertellen dat het al voorbij is! Je denkt oef, gelukkig maar dan val je terug in zwijm en zo gaat het nog wel eventjes verder, je bevindt je zo een beetje tussen wakker willen worden maar nog niet kunnen en af en toe word je wakker gemaakt door die bloeddrukmeter die je arm half toenijpt en een verpleegster die aan je komt frutselen en dingen opschrijft op je mapje. Ik weet niet hoe lang ik er heb gelegen, maar uiteindelijk was ik blijkbaar wakker genoeg en mocht ik terug naar een kamer op het dagziekenhuis. Ik weet een ding zeker en dat is dat ik me toen echt ellendig heb gevoeld. Een raar gevoel van misselijk, slaperig en ongemakkelijk. Ik wou slapen maar dan was het bed weer te hoog, of te laag, of het was te licht of ik moest plassen...ik was er echt niet op mijn gemak. Omdat we dan ook geen opvang meer vonden voor de kindjes kwamer zij er dan ook nog eens bij, maar je weet kindjes zijn kindjes en met een tv kun je ze geen uren zoet houden!

Mijn infuus was leeg en die mocht uit mijn arm, kleren aan en dan was het wachten in de zetelzaal tot de dokter langs kwam. Voor mij was dat ook een hel. Ik had nog steeds dat zelfde gevoel en in die zetels kon ik mijn draai niet vinden. Ik had al gaan vragen of het nog lang zou duren voor de dokter zou komen en de ene verpleegster zei vriendelijk:" we hebben hem al gebeld", en de andere snauwde mijn neus er ver af met "alle moment zijn we hem verwachtende!" Ik legde hen vriendelijk uit dat ik het begreep maar dat het voor de kindjes wat lang wachten was. De vriendelijke verpleegster begreep het die andere niet, ik dacht bij mijn eigen: mens stik hé!!!

Uiteindelijk zag ik de gyneacoloog voorbij komen en hij keerde op zijn stappen terug toen hij mij zag. Hij vroeg hoe het ging en ik zei dat ik naar huis wilde om te slapen. Ik kreeg groen licht en dus zijn we zo snel mogelijk doorgegaan, want eenmaal buiten in de frisse lucht vond ik precies mijn tweede adem (of hoe zeggen ze dat?)

De dag was voor mij minder emotioneel zwaar dan ik had gedacht. Voor Tom was het erger. Hij moest in de wachtkamer wachten en de verpleegsters hadden hem gezegd dat ik tegen 10h wel al terug zou zijn, maar het was eerder 12h en in tussentijd was hij hem zorgen aan het maken want niemand vertelde hem hoe het was en of ik al terug was van de ingreep. Toen we elkaar terug zagen (hoe melig het ook mag zijn) was dat de allereerste keer in al die tijd dat we nu samen zijn dat ik het verdriet in zijn ogen zag. Hij had zich écht zorgen gemaakt over mij...'s avonds heeft hij het nog eens duidelijk gezegd hoe erg hij met me heeft ingezeten. Hij zei oprecht en eerlijk dat je dan pas beseft hoe graag je elkaar ziet als je de ene (al is het maar voor een korte tijd) uit handen moet geven en je geen antwoorden krijgt op je ontwetendheid...